Athens, 1985-1996

I watch citizens gazing at their own city, if though they were visitors, standing in silence, each at their own. Like static monuments they observe their existence as critical viewers in a living museum of irrational construction, of postponed repairs, of destruction, of indifference.
I saw the demand of the aggressor to be admired by the victim. Near by at the school, they continue to teach Spring with the windows closed…
The important thing about that Athens work was that it showed up the contradictions between that era of correctness, and the depression, the melancholy, the constant wounding that has gone on until today. Despite all that, Athens remains charming.
I wrote once: Athens will become the Santorini of the Future. These where photographs which were taken during the era of Postmodernism, of pink and silver art, of euphoria, wealth, glamorous lifestyles.

Αθήνα, 1985-1996

Το 1996, στο βιβλίο μου “Αθήνα”, παρατηρώ τους κατοίκους να ατενίζουν ως επισκέπτες τη δική τους πόλη, να στέκονται σιωπηλοί, στο δικό τους βάρος. Σαν ακίνητα μνημεία, παρατηρούν ως κριτικοί θεατές, την ύπαρξη τους, και το ζωντανό μουσείο, της παράλογης δόμησης, της καταστροφής, της αναβολής του μπαλώματος, της εγκατάλειψης, της φθοράς, του παράλογου και της αδιαφορίας. Της απαίτησης του θύτη να τον θαυμάζει το θύμα.
Είδα μια ταράτσα, ένα περίπτερο, ένα καρατό-μημένο δένδρο, ένα σκελετό κτηρίου, το μπετόν, τα εργοστάσια και ένα φουγάρο στην Πειραιώς που δεν υπάρχει πια, ίχνη καταστροφής. Δίπλα εκεί στη Σχολή, συνεχίζουν να εκπαιδεύουν την άνοιξη με κλειστά παράθυρα…
Το σημαντικό εκείνης της δουλειάς της Αθήνας ήταν η αντιπαράθεση ενάντια στον καθωσπρεπισμό της εποχής, η ανάδειξη της κατάθλιψης και της μελαγχολίας, των διαρκών τραυματισμών που διαρκούν έως σήμερα.
Κι όμως παρόλα αυτά η Αθήνα συνεχίζει να ασκεί μια γοητεία. Είχα γράψει: Η Αθήνα θα γίνει η Σαντορίνη του Μέλλοντος.
Φωτογραφίες που έγιναν την εποχή των μεταμοντέρνων, της ροζ/ασημί τέχνης, την εποχή της ευφορίας, της ευπορίας, της glamorous, life-style σαπουνόπερας, των μονοδιάστατων επίπεδων και γυαλιστερών. Σήμερα εντοπίζουν καλλιτέχνες και επιμελητές τις τρεντυ συνοικίες της, ανακαλύπτουν τον Δημόσιο χώρο στην τέχνη και την πολιτική της διάσταση.
Μάθαινα λοιπόν from Greece, από τα τέλη του 70, του 80, του 90, του 2000, πριν τους επίσημους τελευταίους τίτλους και των επόμενων προγραμματισμένων εορτών.

1 / 34