Volterra, 1972-1974
Between 1972-1974, in the spirit of the anti-psychiatrist movement of Franco Basaglia, with four fellows, students from the Architecture School, and musicians : Guido Bresaola, Gianfranco Gentile,Faust Gliozzi, Albert Meyer, we went to the psychiatric hospital at the city of Volterra and performed music.
We gave the patients instruments for them to play.
It was a symbolic, liberating act which I recorded through color slides and sound. This was my first work. I used photography as documentation of an event, of a place, of a human condition, but also as a media to express thoughts about institutions, through the empty color interiors that I started already from the beginning of 70ties. In 1975, when I graduated in Architecture with prof Natalini, leader member of the Supersudio group, I gradually removed from the drawings – floors, views, buildings – until there was left, only one wall, as a memory of the one that had been there before.
So the l the Architectural proposal was to tear down the Psychiatric Hospital, not to build a better architecture. The projection was presented afterwards, in public spaces, with cymbals installed in the middle, as an invitation to participate in the action. Come and play!
We gave the patients instruments for them to play.
It was a symbolic, liberating act which I recorded through color slides and sound. This was my first work. I used photography as documentation of an event, of a place, of a human condition, but also as a media to express thoughts about institutions, through the empty color interiors that I started already from the beginning of 70ties. In 1975, when I graduated in Architecture with prof Natalini, leader member of the Supersudio group, I gradually removed from the drawings – floors, views, buildings – until there was left, only one wall, as a memory of the one that had been there before.
So the l the Architectural proposal was to tear down the Psychiatric Hospital, not to build a better architecture. The projection was presented afterwards, in public spaces, with cymbals installed in the middle, as an invitation to participate in the action. Come and play!
Το 1972-74, με τον μουσικό Albert Meyer, στο πνεύμα του αντιψυχιατρικού κινήματος του Franco Βasaglia , πηγαίναμε στα ψυχιατρεία και παίζαμε μουσική με τρεις συμφοιτητές μου, από την Αρχιτεκτονική και το Ωδείο. Δίναμε τα όργανα στους ασθενείς να παίζουν οι ίδιοι. Ήταν μία συμβολική πράξη απελευθέρωσης, μία δράση την οποία κατέγραψα με έγχρωμα slides και ήχο.
Αργότερα στην αίθουσα της διπλωματικής μου είχα αναρτήσει στους τοίχους τα αρχιτεκτονικά σχέδια του ψυχιατρικού συγκροτήματος που αποτελείτο από πολλά κτήρια, μια μικρή πόλη. Προοδευτικά αφαιρούσα από τα σχέδια και από έναν όροφο, μία όψη, ένα κτήριο. Στο τελευταίο σχέδιο άφησα μόνο ένα μικρο κτίσμα : τις τουαλέτες για τους ασθενείς. Διαμόρφωσα τον γύρω χώρο προτείνοντας το εναπομείναντα τοίχο της τουαλέτας, ως μια ανάμνηση εκείνου που υπήρξε.
Ένα έργο αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης δράσης με τη συμμετοχή των ίδιων των ασθενών. Μια αρχιτεκτονική – πρόταση γκρεμίσματος ενός θεσμού – όχι κτισίματος μιας καλλίτερης αρχιτεκτονικής. Η αρχιτεκτονική πρόταση ήταν το γκρέμισμα του ψυχιατρείου.
Η παρουσίαση της προβολής με την ταυτόχρονη εγκατάσταση του ντραμς στη μέση, ήταν κι’ ένα κάλεσμα συμμετοχής στην δράση. Έλα παίξε και εσύ.
Οι έγχρωμες μετωπικές φωτογραφίες άδειων χώρων από την παρουσία του ανθρώπου δεν ήταν εκείνη την εποχή στην προτεραιότητα των φωτογράφων, και η προβολή τους με ήχο σε μεγάλο μέγεθος, ήταν για μένα ο πρόδρομος των μετέπειτα μεγάλων τυπωμάτων μου. Η εμπειρία εκείνης της εποχής υπήρξε καθοριστική.
Αργότερα στην αίθουσα της διπλωματικής μου είχα αναρτήσει στους τοίχους τα αρχιτεκτονικά σχέδια του ψυχιατρικού συγκροτήματος που αποτελείτο από πολλά κτήρια, μια μικρή πόλη. Προοδευτικά αφαιρούσα από τα σχέδια και από έναν όροφο, μία όψη, ένα κτήριο. Στο τελευταίο σχέδιο άφησα μόνο ένα μικρο κτίσμα : τις τουαλέτες για τους ασθενείς. Διαμόρφωσα τον γύρω χώρο προτείνοντας το εναπομείναντα τοίχο της τουαλέτας, ως μια ανάμνηση εκείνου που υπήρξε.
Ένα έργο αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης δράσης με τη συμμετοχή των ίδιων των ασθενών. Μια αρχιτεκτονική – πρόταση γκρεμίσματος ενός θεσμού – όχι κτισίματος μιας καλλίτερης αρχιτεκτονικής. Η αρχιτεκτονική πρόταση ήταν το γκρέμισμα του ψυχιατρείου.
Η παρουσίαση της προβολής με την ταυτόχρονη εγκατάσταση του ντραμς στη μέση, ήταν κι’ ένα κάλεσμα συμμετοχής στην δράση. Έλα παίξε και εσύ.
Οι έγχρωμες μετωπικές φωτογραφίες άδειων χώρων από την παρουσία του ανθρώπου δεν ήταν εκείνη την εποχή στην προτεραιότητα των φωτογράφων, και η προβολή τους με ήχο σε μεγάλο μέγεθος, ήταν για μένα ο πρόδρομος των μετέπειτα μεγάλων τυπωμάτων μου. Η εμπειρία εκείνης της εποχής υπήρξε καθοριστική.
