Waiting, 1989-1999
When I was working as an architect in a public technical service, I observed the space around me
saw half faces
heard half voices, the rest
radio interferences in the city
I half saw the trees, the sky,
the countryside.
We Saw our half life protected behind desks – shields.
signs of a minimum personal space, a limit, an intimate in the unfamiliar space.Then I wanted to see them whole, on top of the tables
saw half faces
heard half voices, the rest
radio interferences in the city
I half saw the trees, the sky,
the countryside.
We Saw our half life protected behind desks – shields.
signs of a minimum personal space, a limit, an intimate in the unfamiliar space.Then I wanted to see them whole, on top of the tables
Αναμονή, 1989-1999
Για πολλούς η εξαρτημένη σχέση εργασίας, η ίδια η εργασία, είναι η αναβολή της πραγματικής ζωής που δεν έρχεται ποτέ. Όταν εκπονούσα μελέτες σχολικών κτιρίων υπάλληλος στα γραφεία μιας δημόσιας τεχνικής υπηρεσίας, παρατηρούσα τον γύρω μου χώρο,
έβλεπα τα μισά πρόσωπα
άκουγα τις μισές φωνές, οι άλλες
παράσιτα ραδιοφώνου στην πόλη
έβλεπα μισά τα δένδρα, τον ουρανό
την εξοχή.
Βλέπαμε τη μισή ζωή μας προστατευμένη πίσω από τα γραφεία- ασπίδες.Τα σημάδια ενός ελάχιστου προσωπικού χώρου, ενός ορίου, ενός «οικείου» στον ανοίκειο χώρο. Μετά θέλησα να τους δω ολόκληρους πάνω στα τραπέζια
